به فهرست طولانی اختلال‌های روحی و روانی، اختلالی به نام SNM یا سندروم نگرانی مداوم را هم اضافه کنید. ساختهٔ ذهن خلاق (!) خودم است و اشاره به کسانی دارد که از بیست و چهار ساعت شبانه‌روز، تمام بیست‌ و چهار ساعت را به موضوع یا موضوعاتی نگران‌کننده فکر می‌کنند و اگر یک لحظه، فقط و فقط یک لحظه، چیز نگران‌کننده‌ای توی ذهنشان نباشد، سریع دنبال سوژه‌ای نگران‌کننده می‌گردند.

مثلاً خود من اگر سالی یکی دو بار دچار بی‌موضوعی شوم، به‌طور غیر ارادی یاد آن راننده‌ٔ اسنپ می‌افتم که شش سال پیش درخواستم را قبول کرد و بدون اینکه مرا سوار کند، به سمت مقصد راه افتاد. بعد که تماس گرفتم، گفت: «ببخشید، خیلی فکرم درگیر بود. یادم رفت سوارتون کنم.» اینجور وقت‌ها نگرانش می‌شوم و با خودم می‌گویم نکند حواس‌پرتی‌اش کار دستش داده باشد، نکند تصادف کرده باشد، نکند هزار و یک چیز دیگر؟!
دست خودم نیست. می‌دانید؟ اختلال SNM دارم!

پی‌نوشت: از نظر علمی چیزی به نام GAD (Generalized Anxiety Disorder) به معنی اختلال اضطراب فراگیر داریم، اما اینی که من گفتم، با آن فرق می‌کند. جدیدتر، ایرانی‌تر و‌ باکلاس‌تر است؛ تازه هنوز مثل ADHD و OCD و اختلال‌های دیگر همه‌جایی و دست‌مالی نشده!