یکی باید باشه حتما. یکی که ندونه چقدر دوسش داری. ندونه چقدر از کنار اون بودن لذت می‌بری. ندونه وقتی می‌خنده چه ذوقی می‌کنی. ندونه موقع رد شدن از خیابون که دستت رو می‌گیره چقدر قلبت تند می‌زنه، چقدر سعی می‌کنی انگشتات رو بیشتر لای انگشت‌هاش جا کنی، چقدر دعا می‌کنی زمان مثل یه پنیر پیتزای خوب کش بیاد، چقدر دلت می‌خواد تمام خیابون‌های دنیا فقط عرض داشته باشن و تموم نشن و تموم نشن و تموم نشن...